In december hoort Sahertian vervolgens de vreselijke uitslag. Hij heeft een tumor in zijn hoofd. Geluk bij een ongeluk is wel dat ‘ie goedaardig blijkt en een operatie mogelijk is. Sahertian: ,,Er gaat op dat moment zoveel door je heen. Blij dat je geopereerd kunt worden, maar ook onzeker over de gevolgen ervan. Als het misgaat, kun je verlamd raken of zelfs overlijden.”
Sahertian probeert positief te blijven en grapjes te maken. Tegen zijn vriendin, familieleden en vrienden zegt hij bijvoorbeeld gekscherend dat er een aardappel in zijn hoofd zit en dat die er zo snel mogelijk uit moet. Maar als de gedachten over een mogelijke verlamming of zelfs de dood opspelen, lukt het Sahertian logischerwijs niet om te blijven giechelen.
Zijn naasten krijgen daar echter weinig van mee. ,,Ik ben altijd al een binnenvetter geweest. Als mijn familie of vriendin zei: ‘Praat over je gevoelens’, dan dacht ik: ‘Wat heb ik daaraan? Daar word je toch alleen maar depressief van?’ Het moet echt niet altijd leuk geweest zijn voor mijn vriendin en familie. Ik kon heel kortaf reageren. Terwijl ze mij alleen maar wilden helpen.”
Vlak voor de eerste operatie moet Sahertian wel over zijn gevoel praten. Met zijn familie zit hij nota bene in de McDonald’s, als hij een moeilijke vraag voor de kiezen krijgt. Stel dat hij overlijdt, wil hij dan begraven of gecremeerd worden? Sahertian zucht. ,,Man, dat was enorm confronterend. Daar kon ik echt heel slecht tegen. Je wilt daar helemaal niet over nadenken.”
Nu, met de najaarszon vol op zijn gezicht, kan hij het rustig navertellen. ,,Twee maanden na de operatie werd er een plastic plaat in mijn hoofd gezet, omdat de tumor tot aan mijn schedel was doorgegroeid. Ik liep zelfs een tijdje zonder schedel. Dat was heel erg raar. De gipshelm die ik daarna had, ligt zelfs nog in de auto. Waarom? Een soort aandenken, denk ik.”
Een paar weken geleden kreeg Sahertian eindelijk goed nieuws bij een CT-scan: hij is volledig schoon. Volgend jaar hoeft hij pas terug te komen in het ziekenhuis voor een volgende scan. Hij zegt het met hoorbare opluchting in zijn stem.
Nu beseft hij wat een moeilijke periode hij heeft moeten doorstaan. Maar gelijk is een twinkeling in zijn ogen te zien. ,,Dit hoofdstuk is afgesloten. De ellende ligt achter mij. Toen ik te horen kreeg dat ik schoon ben, was die nare periode direct klaar voor mij. Ik ben ook niet bang dat ik opnieuw ziek word. Het heeft geen zin om je daar druk over te maken. Op dit moment lacht het leven mij toch weer toe? Daar ga ik van genieten.”
Eind augustus slaat hij de nare bladzijden definitief om met een achtdaagse vakantie op het Griekse eiland Rhodos. ,,Na die eerste operatie zeiden we tegen elkaar: ‘We gaan gewoon op vakantie. Punt uit. Waarheen maakt niet uit.’ Even lekker uitwaaien, uit eten en de gedachten op nul zetten. Daar keek ik enorm naar uit.”
Het zicht in zijn ogen is goed hersteld. Sahertian wil ook weer gaan voetballen. Hij kon naar Vaassen, waar hij in de goede oude tijd van de dorpsclub al speelde (‘Daar trainden we door totdat we kotsend in de struiken lagen’), maar het is ZVV’56 in Apeldoorn geworden. Ondanks zijn slechte knieën, waardoor hij voor zijn ziekte al niet alles meer kon meedoen, wil hij het nog proberen.
Sahertian: ,,Het liefst trek ik mijn voetbalschoenen weer aan en hup: dat veld op. In de periode dat ik ziek was, ben ik gaan kijken bij een oefenwedstrijd van ze en begon het alweer te kriebelen. De club leefde ontzettend met mij mee. Daar werd ik heel blij van. Ze zeiden ook dat ik mijn voetbaltas maar moest ophalen en aan de warming-up moest beginnen. Het ging die wedstrijd namelijk niet zo heel goed, haha. Die humor heb ik enorm gemist. ZVV voelt als een familie voor mij. Ik hoop nog iets voor ze te kunnen betekenen. Al zal een bal koppen niet gaan, dat is te gevaarlijk.”
Wordt het helemaal niets, dan heeft de vliegensvlugge rechtsbuiten er ook vrede mee. ,,Dan heb ik het in ieder geval geprobeerd.”