Sommige dingen kun je niet ontwijken, ook al zijn ze niet jouw ding. Als het niet het houden van een bedankspeech tijdens de afgelopen nieuwjaarsreceptie is, dan word je wel weer getipt dat de ZVV Pengel aan jou is doorgegeven. Tanja, bedankt! En vooral voor jouw leuke verhaal!

Ik ben geboren in april 1988 en zal, dankzij mijn ouders, kort daarna mijn intrede in het clubhuis van ZVV’56 hebben gedaan, weliswaar in de kinderwagen.

Binnen de vereniging hoor ik weleens verhalen: “Terwijl je moeder met een clubje dames het clubhuis aan het poetsen was, stond jij erbij in de kinderwagen” of “Waar je vader iets aan het maken was, stond jij erbij in de kinderwagen.”

Ik ben de oudste van vier kinderen en de enige meid. Ik heb nooit maar dan ook nooit eraan gedacht om te gaan voetballen. Toch was ik wekelijks bij de voetbalclub te vinden, dankzij mijn ouders en mijn drie broertjes die wel voetbalden, uiteraard bij ZVV. Min of meer was dit een verplichting, want alleen thuisblijven was geen optie, vonden mijn ouders. Wedstrijden van mijn broertjes, alle thuiswedstrijden van het eerste elftal daar gingen we als gezin heen. Familietoernooien, wildavonden en feestavonden hoorden er ook bij. Maar ik vond het nooit erg, want hoe leuk is het als kind om te spelen op het terrein van ZVV en verwend te worden door menig ZVV-er met een gulden, waarmee je toen nog losse snoepjes kon kopen voor vijf cent per stuk?

Mijn ouders hebben enorm veel vrijwilligerswerk bij ZVV gedaan en zijn nog steeds twee mensen met een oranje-zwart hart. Zo hebben ze ons ook opgevoed. Twee van mijn broers zijn inmiddels sponsor geworden met hun schildersbedrijf, en ik doe zelf veel vrijwilligerswerk voor de club. Toen ik twaalf jaar was, zette mijn moeder me achter de bar bij de tweewekelijkse kaartavonden. Ik vond het geweldig en ben het blijven doen. Mijn bardiensten werden steeds vaker ingepland zodra mijn moeder gaten had in het barpersoneelrooster.

De volgende stap was haar helpen met het plannen van dat rooster en samen de frituurpannen schoonmaken. Dit gebeurde altijd op donderdagavond, oftewel: clubavond. De mannen namen het ons niet altijd in dank af, want clubavond was een mannenavond, zonder vrouwen. Dat is me vaak genoeg gezegd. Maar ondertussen kan ik zeggen dat ze het inmiddels wel hebben geaccepteerd dat ik er elke donderdag te vinden ben. En met mij nog een paar dames, gelukkig! Dus wees welkom op donderdag voor een gezellig drankje.

Wat ook altijd gezellig is, zijn de feestjes bij ZVV. Op elk feestje ben ik dan ook wel te vinden, van een grandioze beachparty met tig kuub zand in het clubhuis tot Maaskantje vs. Flodder met een echte grasmat binnen. Van wildavonden, waar een kokosmat een gewild collectorsitem was, tot een jubileumfeest waarin we drie dagen lang konden knallen in een enorme tent op het trainingsveld! En laten we niet vergeten hoe geweldig het was om mee te varen in een van de drie drakenboten.

Toen mijn moeder uitviel bij het barrooster vanwege haar gezondheid, heb ik haar taken volledig op me genomen. Ondertussen was de toenmalige inkoper, Piet Hoving, op leeftijd. Hij vond het verstandig dat ik de boeken indook om het diploma Cafébedrijf inclusief Sociale Hygiëne te halen, zodat de vergunning onder andere op mijn naam kon worden gezet. In de loop der tijd heb ik ook de taak van inkoper overgenomen en 12 jaar later doe ik dat nog steeds.

Toen onze oudste werd geboren, werkte mijn man in ploegendienst. Ik bleef vrijwilligerswerk doen bij ZVV. Dit betekende dat, als ik naar de club moest, onze dochter mee moest. Ook zij vond dat totaal niet erg. Meerdere keren moest ik haar zoeken op het complex. Was het niet met een hoop andere kids in een zandbult, dan wel in een sloot of een boom. Dit resulteerde erin dat ze op driejarige leeftijd zei: “Mam, ik wil op voetbal.” Dat was nooit, maar dan ook nooit mijn intentie. Zaterdagochtend vroeg in de kou langs een voetbalveld? Niet mijn ideale beeld. Ik heb het kunnen rekken tot Rachel zes jaar was en ze begon bij de mini’s. Vanuit de mini’s stroomde ze door tot en met JO11 en daarna naar de meidentak van ZVV.

In die tijd kwam er voor mij nog wat vrijwilligerswerk bij:

• Af en toe begeleiden bij de mini’s
• Meerijden voor het team
• De wastas meenemen
• Vlaggen
• Zelfs een keer een avondwedstrijd fluiten, ook dat kan ik afvinken.

En terwijl ik dit schrijf, denk ik dat ik zo ongeveer alle vrijwilligerstaken wel gehad heb. Maar we zijn er nog niet! Twee jaar geleden ben ik samen met mijn man ingestapt in de organisatie van de Grote Clubactie, waar we sindsdien elk record van ZVV hebben verpletterd. Ik heb belavonden voor de VriendenLoterij georganiseerd, help bij vrijwel elk evenement, of het nu gaat om het draaiend houden van het clubhuis of het verkopen van plankjes.

Samen met mijn moeder wassen we voor het clubhuis en bepaalde elftallen. Twee keer per jaar organiseer ik een schoonmaakdag. Daarnaast mocht ik afgelopen december het clubhuis vol strooien met pepernoten.En als klap op de vuurpijl ben ik in oktober 2023 officieel toegetreden tot het bestuur als bestuurslid clubhuis.

Dat was nooit mijn intentie, maar na lang nadenken voelde het als de juiste stap voor iemand die is opgegroeid in het gezelligste clubhuis. Het bestuur is een mooi nieuw leerproces voor mij, met uitdagingen en ruimte voor ideeën om de club vooruit te helpen. Hieruit zijn onder andere de toiletverbouwing en de barverbouwing tot stand gekomen.

En als ik nu dit ellenlange verhaal teruglees, denk ik dat mijn Pengel aardig af is en dat het tijd is om hem door te geven. Als ik dan terugdenk aan mijn kindertijd, dan geef ik hem door aan degene die ik onder de lat heb zien staan om pengels uit het doel te houden. Twee keepers uit mijn kindertijd hebben de Pengel al gehad, maar er rest er nog één:

Wilco Beekman, heel veel succes met het schrijven van jouw Pengel! Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.