Al lopend in de wei bij ZVV hoor ik dat ik door Roland genomineerd ben voor de pengel. Ik ben verbaasd, want zolang loop ik nog niet rond bij deze club. De pengel is toch voor de oudere garde dacht ik…….Om te beginnen. Ik ben 2 kampioen geweest 😉 ( JSV en Victoria Boys ) Mijn voetbal roots liggen in Utrecht waar ik geboren en getogen ben. Ik speelde veelal op kleine grasveldjes of op straat met mijn vriendjes om tegen een balletje te trappen. Zij zaten veelal wel op voetbal bij Zwaluwen Vooruit, maar ik niet. Er was geen plek voor meisjes. ( je snapt misschien dat ik daarom liever een jongetje wilde zijn)

Ik was wel vaak te vinden bij de club Zwaluwen Vooruit. Onze vader was voorzitter en mijn broer en zus speelden hier. Ons moeder deed ook regelmatig vrijwilligerswerk en wij ( 6 kinderen) volgden haar voorbeeld. Eenmaal 14 jaar ( 1979) mocht ik dan eindelijk lid worden en al gauw voetbalde ik in Dames 1. In die tijd hadden we een gravel trainingsveld, waar we eerst rondjes moesten lopen voordat de echte training begon. Tijdens een van die looprondjes die rond een honkbalveld liepen heb ik mezelf gevloerd door tegen een schuine paal aan te lopen met mijn neus. Ik weigerde in die tijd mijn bril op te doen met als gevolg dat mijn neus nog steeds scheef staat. Ook ben ik tijdens een wedstrijd eens blijven haken achter een grasspriet. Vinger uit de kom, maar ik wilde zeker niet gewisseld worden, dus deze zelf recht gezet en weer gaan met die banaan. Ook ‘leerde’ we slidings nemen.

Rond mijn 20ste wilde ik hoger dan de hoofdklasse waar wij in speelden en verkaste naar JSV(regionale klasse) in Nieuwegein voor een nieuwe uitdaging. Ondertussen werd het zaalvoetbal ook aantrekkelijk en speelde ik in de zaal bij Zwaluwen en bij JSV op het veld. Bij JSV heb ik echt leren positie spelen. In mijn jongere jaren dartelde ik het hele veld over om aan te vallen of te verdedigen. Het maakte mij niet uit. Ik had een super longinhoud, ben tweebenig en bezat een hele goede conditie, dat ik wel 2 wedstrijden achter elkaar kon voetballen.( ik liep ook nog regelmatig 10 km) Een uitnodiging volgde van het Utrechts team, waar ik bijzonder trots op was. Wel bij de laatste 16, maar Samantha ( 1990) diende zich aan , dus het was een kort maar leerzaam avontuur.

Dit heb ik niet meer meegemaakt, want Jennifer ( 1993) kwam en in datzelfde jaar verhuisden we naar Apeldoorn, waar ik in de winter direct lid werd bij Victoria Boys. Later ging ik nog zaalvoetballen bij WSV, tot 1998 , omdat Tim van zich liet horen en in 2000 Niels. Dat was het moment om te stoppen, al heb ik op de woensdagavond nog regelmatig bij Klarenbeek met de veterinnen aldaar een balletje getrapt en 7×7 toernooitjes gespeeld. Vanaf 2003 ben ik me gaan richten op het training geven aan jonge kinderen en dat doe ik nog steeds en inmiddels is dit mijn 9e seizoen bij ZVV, waar ik met heel veel plezier training geef en voetbal bij de veteranen.

Want enkele jaren geleden ( ik schat 8) werd er gezegd dat je op donderdag lekker tegen een bal kon trappen met de veteranen. Dat liet ik me geen 2e keer zeggen. Beetje bescheiden en verlegen meldde ik me en sindsdien hoor ik er helemaal bij. Al zijn er altijd mannen te vinden die niet vooraan lopen wat betreft vrouwenvoetbal. Ik hoop altijd maar dat ik het tegendeel een beetje kan bewijzen. Dat gaat wel steeds lastiger gezien mijn blessureleed en het terugtrekken van ons veteranenteam afgelopen seizoen. Oh zo jammer. Maar wat een gezelligheid op donderdagavond. De clubavond, waar ik wel de aanwezigheid van onze vrouwenafdeling mis.

Naast voetbal ben ik tegenwoordig een fervent wandelaar. Nu de kinderen volwassen zijn en hun eigen weg gaan ben ik in 2019 de French Way gaan lopen. Een pelgrims route naar Santiago de Compostella. 1000 km en 5 weken op pad. Een fantastische ervaring die ik zeker ga herhalen , maar dan vanuit San Sebastian of Oviedo. Er zijn nog zoveel mogelijkheden. Na terugkomst in Nederland zei Rick van de Wetering dat als ik dit pad kon bewandelen, ook wel de 50 km kon lopen met de 4daagse. Tuurlijk joh, waarom niet….. Dus oefenen geblazen, maar toen kwam corona , wanneer dat was uh….. in 2022 zijn Rick, zijn maatje Frank en ik naar Nijmegen afgereisd en hebben samen de 50 van Nijmegen volbracht. Ook een geweldige ervaring. Ook dit jaar…. met de Douane , waar ook ik als belastingdienstmedewerker kon aansluiten. Ook een bijzondere week, waar het tempo behoorlijk hoog lag en ik dit heb moeten bekopen met een scheenbeenontsteking of zoiets. Met veel pijn en moeite wel mijn 2e kruisje in ontvangst mogen nemen.

Ook dit komend seizoen ben ik op maandag en woensdag te vinden op het voetbalveld, waar ik training geef aan de meiden M013 en M015. Op donderdag begeef ik me rondom en in de kantine voor een biertje en een praatje en ben ik deelnemer van de Evenementen Commissie , waar we nog wel aanvulling kunnen gebruiken, want zonder de EC geen thema- , paas – en andere feesten. Dus meld je aan, want vele handen maken het werk licht. Op de vrijdag staat in mijn agenda ‘oppassen op Jace’ . want inmiddels mag ik de titel oma dragen.

De komende periode zal ik tijdelijk wat minder aanwezig zijn, omdat ik aan beide ogen wordt geopereerd en 4 a 6 weken rust moet houden. De pen voor de pengel geef ik door aan Remco van den Berg, die al vanaf kinds lid is van deze mooie club.